اين اصل توسط مرحوم شيخ انصارى در رسائل (مبحث ظنّ) پس از بيان امكان تعبّد به اماره غير علمى و مردود شمردن كلام ابن قبه، تأسيس گرديده است و معنايش اين است كه مادامى كه دليلى خاص بر وقوع تعبّد به ظنّ و عمل به اماره غير علمى در دست نباشد، اصل، حرمت عمل به ظنّ است زيرا ادلّۀ اربعه (كتاب، سنّت، اجماع و عقل) جملگى بر آن دلالت دارند. / (فرهنگ اصطلاحات اصولی , ج1 , ص55)