كسى است كه تكبّرش به واسطۀ تذلّل و خواريش به حق فانى شده، بهطورىكه كبريا و عظمت الهى قائممقام كبر او شده باشد؛ بنابراين - به حق - بر غير حق تعالى تكبّر مىورزد و در مقابل غير حق خوارى و تذلّل نمىورزد. / (ترجمه اصطلاحات الصوفيه , ج1 , ص71)
عبد المتكبّر
كسى كه به واسطه اظهار ذلت و خوارى در برابر خداوند و كبريائى او تكبرش از بين رفته و مظهر و مجلاى اين نام شده،خود را در برابر عظمت و كبريائى حق ناچيز انگارد؛ و اگر خود را بزرگ داند،به حول و قوت او بزرگ داند و در برابر غير خداوند اظهار تواضع و خوارى نكند. / (فرهنگ لغات و اصطلاحات و تعبیرات عرفانی , ج1 , ص573)